در فکه، خاک سرخ زیر نور خورشید می‌درخشید. یکی از همسفرها گفت این خاک با خون شهدا آمیخته شده. نمی‌تونستم اون جمله رو از ذهنم بیرون کنم. هر قدمی که برمی‌داشتم، احساس می‌کردم دارم روی سرزمینی قدم می‌زنم که از جنس ایثار و عشق ساخته شده. اونجا دعا کردم که بتونم مثل اون شهدا، هدف زندگی‌ام رو پیدا کنم. با خودم فکر کردم شاید برای همین است که اینجا حس عجیبی به آدم می‌دهد، انگار همه چیز زنده است و تو را به فکر فرو می‌برد.

مسجد جامع خرمشهر یکی از نمادهای مقاومت در جنگ بود. آثار جنگ هنوز روی دیوارهایش دیده می‌شد. راهنما گفت این مسجد مثل سنگر عمل کرده و در آزادسازی خرمشهر نقش کلیدی داشته. خیلی‌ها عکس گرفتند، اما من ترجیح دادم گوشه‌ای بنشینم و به ایمان و مقاومت مردم فکر کنم. حس می‌کردم تاریخ زنده است و هر گوشه مسجد داستانی از شجاعت و ایستادگی روایت می‌کند. این تجربه باعث شد ارزش ایمان و اتحاد مردم در سخت‌ترین شرایط رو بیشتر درک کنم.

طلاییه یه جوری عجیب بود. نمی‌دونم چرا، ولی حس می‌کردم یه چیزی داره منو به خودش می‌کشونه. وقتی راهنما گفت اینجا آخرین نقطه‌ای بوده که شهید باکری دیده شده، ناخودآگاه رفتم و دستم رو روی خاکش گذاشتم. شاید یه جور احترام یا شاید یه جور حس تعلق بود. هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم جایی بتونه این‌قدر به آدم انرژی بده. کنار خاک‌های طلاییه ایستادم و فکر کردم به همه اون روزهایی که بچه‌ها با چنگ و دندون دفاع می‌کردن. حس کردم اون‌ها هنوز اینجا هستن.

شلمچه عجیب بود. چیزی که اول از همه توجهم رو جلب کرد، سکوت منطقه بود. باورم نمی‌شد اینجا همون جاییه که توش رزمنده‌ها شب و روز زیر بار گلوله‌ها مقاومت می‌کردن. وقتی کنار یکی از مزار شهدا ایستادم، یه جور حس آرامش عجیبی گرفتم. راهنما برامون از عملیات‌ها تعریف می‌کرد، ولی من بیشتر به این فکر می‌کردم که این شهیدا چطور از جونشون گذشتن. اینجا، وسط این سکوت، انگار هنوز صدای تکبیر رزمندگان و فریاد “یا حسین” توی هوا پیچیده.