شلمچه عجیب بود. چیزی که اول از همه توجهم رو جلب کرد، سکوت منطقه بود. باورم نمیشد اینجا همون جاییه که توش رزمندهها شب و روز زیر بار گلولهها مقاومت میکردن. وقتی کنار یکی از مزار شهدا ایستادم، یه جور حس آرامش عجیبی گرفتم. راهنما برامون از عملیاتها تعریف میکرد، ولی من بیشتر به این فکر میکردم که این شهیدا چطور از جونشون گذشتن. اینجا، وسط این سکوت، انگار هنوز صدای تکبیر رزمندگان و فریاد “یا حسین” توی هوا پیچیده.
آخرین دیدگاهها